Το βραβευμένο και μεταφρασμένο σε 7 γλώσσες, έργο της Χρύσας Σπηλιώτη που από το πρώτο του ανέβασμα του 1997, συνεχίζει να παρουσιάζεται σε σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού, έχει κριθεί πλέον από τον χρόνο. Η Δήμητρα Δρακοπούλου, επιχειρεί μια σύγχρονη μεταφορά στο Θέατρο Αλκμήνη, με μια ρεαλιστική προσέγγιση και έναν παραστασιακό κώδικα συμβάσεων και αφαιρέσων που την υπερβαίνουν.
4 τυχεροί θα έχουν την ευκαιρία, να την παρακολουθήσουν με τους συνοδούς τους, την Δευτέρα 3 ή την Τρίτη 4 Μαρτίου  – συμπληρώστε τη φόρμα συμμετοχής και θα σας ειδοποιήσουμε στο email που θα δηλώσετε.

Αν θέλετε, κάνετε και ένα like στη ΝΕΑ σελίδα μας στο FB! Ευχαριστούμε!

Διαχρονικό το ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας σε πρώτη γρ

 Η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ’ αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Μέσα από τη συνδιαλλαγή αυτών των τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων, θα έρθουμε σε επαφή με όλους τους κύκλους της ζωής, καθώς θα τις συναντήσουμε διαρκώς να αλλάζουν: ηλικίες, φάσεις, ρόλους, μορφές, πρόσωπα, αλλά και επιθυμίες. Μέσω αυτής της αλλαγής και συνεχούς μεταμόρφωσης θα παρατηρήσουμε, πως οι ηρωίδες, μεταπηδώντας από τη μία ιδέα στην άλλη, ανακαλύπτουν την ζωή κυνηγώντας -ή όχι- τα όνειρά τους. Μαζί τους θ’ αναρωτηθούμε για το πως η προδοσία κλονίζει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους, για το αν είναι έτοιμες ν’αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, κατά πόσο οι επιλογές τους και ο δρόμος που χάραξαν, ήταν υπόθεση δική τους ή απωθημένα των άλλων και κατά πόσο η μοναξιά είναι εκείνη που τις κινεί ώστε να ξεχάσουν, να συγχωρέσουν και τελικά να ελευθερωθούν από τα πάθη τους.

 Αντί σκηνοθετικού σημειώματος…
Δύο παιδιά.  Δύο κορίτσια.  Δύο γυναίκες.  Δύο γιαγιάδες. Δύο φίλες.  Τα όνειρα.  Η φιλία..  Ο άντρας – εραστής.  Η αιώνια προσδοκία.  Το ανεκπλήρωτο και το απαγορευμένο.  Η προδοσία. Τα
πρότυπα. Μάνα – Πατέρας.  Η οικογένεια.  Οι ρόλοι της ζωής.  Η αλήθεια και το ψέμα.  Η συγχώρεση. Η αγάπη.  Η μοναξιά.  Η φθορά. Το γήρας. Και το τέλος. 

Διαβάζοντας το “Ποιός ανακάλυψε την Αμερική;” μου γεννήθηκαν τα ερωτήματα:
Είναι ο άνθρωπος μονογαμικό ον; Είναι το απαγορευμένο και το απωθημένο πραγματικά επιθυμητό και αν ναι γιατί μόλις το κατακτάς μετά δεν το επιθυμείς; – Σχετικά με τη – “Μοναξιά. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μόνος;”, αναρωτήθηκα.
Είμαστε αυτό που γεννιόμαστε ή γινόμαστε αυτό που θέλουν – φαντάζονται ή δεν έγιναν ποτέ οι γονείς μας και οι άλλοι; Κατά πόσον το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε μας αφήνει να επιλέξουμε πραγματικά; Τι σημαίνει “ευτυχία”;
Ποιος μας οδηγεί στα κουτάκια της ζωής: καριέρα, γάμος, παιδιά και συνεπώς στην σκέψη: “τακτοποιημένη ζωή ίσον και ευτυχισμένη ζωή” ;!
Το βασικό όμως ερώτημα που προέκυψε για εμένα αλλά και για όλη την ομάδα που δουλεύουμε την παράσταση, η οποία αποτελείται κατά 80% από γυναίκες καλλιτέχνιδες είναι το :  Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα (και πάντα);
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι όμως οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα και αυτό το βλέπουμε σχεδόν παντού, στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνία αλλά και πολιτικά καθώς εκλείπουν από θέσεις ευθύνης. Ανάλογα με το που μεγαλώνουν και  ζουν, σε τι πιστεύουν, ποια είναι η ταξική και η οικονομική τους κατάσταση, επικρατεί στη ζωή τους η βία η οποία χαρακτηρίζεται από διάφορες διακυμάνσεις αλλά πάντα είναι παρούσα. Αλλού λιθοβολούνται και δολοφονούνται, απάγονται και παντρεύονται καταναγκαστικά. Στην Ελλάδα μετράμε κάθε μέρα νέα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών, θύματα τράφικινγκ, με κάποιες από τα θύματα να είναι μικρά κορίτσια από την παιδική ηλικία. Άρα, τέλος μέσω της παράστασης έχω να αφηγηθώ μαζί με τις υπόλοιπες συντελέστριες – συνεργάτιδές μου, για όλη αυτήν την ζοφερή κατάσταση βίας στην οποία είναι εκτεθειμένες οι γυναίκες από την γέννηση τους, από μέσα στα σπίτια τους, τις οικογένειες και τους συντρόφους τους. Είναι θλιβερό που ενώ ζούμε σε μια εποχή όπου κατανοούμε το σύμπαν ταυτόχρονα επικρατεί ο κοινωνικός Μεσαίωνας!
Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη είναι αλληλένδετο με το κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Είναι άχρονο και άτοπο. Ο στόχος της παράστασης συνδυάζει την απαισιοδοξία με την αισιοδοξία καθώς πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα τα οποία λαμβάνει ο θεατής βλέποντάς την, ιδανικά θα ήθελα να φύγει με το αίσθημα ότι αφού όλοι θα πεθάνουμε καθώς ο χρόνος διανύει την πορεία του και κυλά, τελικά εμείς πρέπει να ζήσουμε το τώρα! Μέσα σε μιάμιση ώρα περνά μπροστά από τα μάτια του πραγματικά μια ολόκληρη ζωή και σιγά – σιγά έρχονται η φθορά και το γήρας, από τα οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει! Το “ζήσε!” λοιπόν είναι το πιο ηχηρό μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε!
 Κλείνοντας θα δανειστώ μια φράση της σπουδαίας ποιήτριας Κικής Δημουλά, την οποία βρίσκω σε απόλυτη σύμπνοια με την παράστασή μας:  «Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος. Αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος!»
Δήμητρα Δρακοπούλου

Ταυτότητα της Παράστασης:
Συγγραφέας: Χρύσα Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου
Δραματουργική επεξεργασία: Φιλία Κανελλοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτριας: Μαριλένα Βουγίδη & Ζωή Κουσάνα
Μουσική Παράστασης: Xara & Soda
Σκηνογραφία – Σκηνικό: Νίκος Λάμπρου
Κοστούμια: Δήμητρα Δρακοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη
Κίνηση: Ζωή Κουσάνα
Φωτισμοί: Δήμητρα Δρακοπούλου & Νίκος Λάμπρου
Δημιουργία πίνακα: Μαριλένα Βουγίδη
Παίζουν: Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη
Φωτογραφίες: Μαίρη Κόκου
Trailer & Teaser: Daria Kesova
Ηχογραφήσεις: 9800 studios
Αφίσα – Γραφιστικά:  Tati _ Uno (Τάσος Μέγγος)
Παραγωγή: Προβάδικο ΑΜΚΕ

Τrailer:  https://youtu.be/Nw_7kBS63tw

Διάρκεια παράστασης:  90΄   χωρίς διάλειμμα

Το θέατρο Αλκμήνη είναι προσβάσιμο για Άτομα με Αναπηρίες.

ΠΟΥ & ΠΟΤΕ

Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Κ.Πετράλωνα
Τηλ. 210 3428650

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2025 στις 21:00

Τρίτη 4 Μαρτίου 2025  στις 21:00