Ο “Επιθεωρητής” πρωτοπαίχτηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1836 και αποτελεί στην ουσία μία αστική κωμωδία στην οποία στηλιτεύονται η κοινωνική διαφθορά, η γραφειοκρατία και η κατάχρηση εξουσίας. Ως γνήσιος ρεαλιστής ο Νικολάι Γκόγκολ προσφέρει μία καυστική κριτική της ανθρώπινης φύσης και φιλοδοξίας και μας υπενθυμίζει πως η πραγματική αλλαγή ξεκινά με το θάρρος να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι μέσα μας και στην κοινωνία μας.

Η υπόθεση του έργου

Σε μια επαρχιακή πόλη στα βάθη της Ρωσίας, οι αρχές του τόπου νομίζουν από παρεξήγηση πως ένας άσχετος με την κρατική μηχανή, ένας ιδιόμορφος τυχοδιώχτης που απλώς τυχαίνει να βρίσκεται στην πόλη, είναι ο αναμενόμενος κρατικός Επιθεωρητής για την καταπολέμηση της διαφθοράς που έστειλε η κυβέρνηση από τη Μόσχα.

Κι αυτή η παρεξήγηση ανατινάζει τους διοικούντες αυτής της πόλης.

Βουτηγμένοι στη διαφθορά, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοιά του οι υπεύθυνοι των ιδρυμάτων της πόλης επιδίδονται σε κολακείες και απόπειρες δωροδοκίας, τον χρηματίζουν, ικανοποιούν τις επιθυμίες του και τις ορέξεις του πέφτοντας έτσι θύματα μιας μεγαλύτερης απάτης που αποκαλύπτει την αποσύνθεση της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της.

Ο ψευτο-επιθεωρητής διασκεδάζει με τα καμώματά τους, τους εκμεταλλεύεται, τους εξευτελίζει απολαμβάνοντας τα πολυτελή καταλύματα και τις κολακείες κι αφού παίρνει αυτά που θέλει αποχωρεί. Στο τέλος όταν όλα αποκαλύπτονται η τιμωρία τους είναι αναπόφευκτη.

Όμως με την τεχνική της μαφιόζικης συναλλαγής, της συγκάλυψης και του πολιτικού αμοραλισμού βρίσκονται πάλι στον αφρό, υπηρετώντας το βαθύ κράτος της διαπλοκής.

Σημείωμα του Γιάννη Κακλέα

Ο Νικολάι Γκόγκολ, ο «εύθυμος μελαγχολικός», όπως τον ονόμαζε ο Πούσκιν, έγραψε τον Επιθεωρητή στα είκοσι πέντε του χρόνια. Ένα έργο με νεανική ορμή, μια επιθετική πολιτική σάτιρα μιας κοινωνίας χωρίς ηθικές αξίες, βουτηγμένη στη διαφθορά, στη διαπλοκή και την κοινωνική αδικία.

Ο Επιθεωρητής ξεκινάει ως μια τρελή κωμωδία παρεξηγήσεων, υψώνεται όμως πολύ γρήγορα σε μια οργισμένη πολιτική σάτιρα που ξεπερνά τα όρια του τόπου και του χρόνου μέσα στον οποίο γράφτηκε.

Ένα από τα πιο δύσκολα είδη θεατρικής γραφής είναι η κοινωνική και ως εκ τούτου πολιτική κωμωδία. Ενώ σατιρίζει αδυσώπητα τα κακώς κείμενα χρησιμοποιεί το γέλιο σαν βόμβα που εκτινάσσει στα ουράνια τα ερείπια μιας κοινωνίας υποκριτικής, παρηκμασμένης και μιας εξουσίας σαθρής, βίαιης και ανήθικης.

Όπως πριν από εκείνον ο Αριστοφάνης, ο Μολιέρος, ο Σαίξπηρ και μετά από εκείνον ο Ιονέσκο, ο Μπέκετ, ο Ντάριο Φο και άλλοι τόσοι που τόλμησαν με τη σάτιρα να αποκαλύψουν την τραγική πλευρά της ανθρώπινης περιπέτειας, έτσι και ο Γκόγκολ χωρίς διδακτισμούς και σοβαροφάνεια, με στόχο την ψυχαγωγία, αποκαλύπτει την άβυσσο της επικίνδυνης ανθρώπινης βλακείας, καταγράφει χωρίς ωραιοποιήσεις τη διαφθορά των θεσμών, τη ματαιοδοξία των ισχυρών, την ανικανότητα των διοικούντων, την αισχρή εκμετάλλευση των αδυνάτων, τη δουλοπρέπεια και τον φόβο μπροστά στη δύναμη της εξουσίας κι όλα αυτά με στόχο το γέλιο.

Γιατί το γέλιο σκοτώνει τον φόβο κι αποκαλύπτει την αλήθεια.

Σ΄ ευχαριστούμε αλαφροΐσκιωτε Νικολάι Γκόγκολ για την τόλμη σου.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Απόδοση κειμένου – σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά-κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Μουσική: Βάιος Πράπας

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Χορογραφίες: Στεφανία Σωτηροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Άρης Κακλέας

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βίντεο: Γρηγορης Πανόπουλος

Επεξεργασία βίντεο: Κάρολος Πορφύρης

Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη

Διαφήμιση – Social Media: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας

Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

Παίζουν

Θοδωρής Σκυφτούλης, Στέλιος Μάινας, Άνδρη Θεοδότου, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Στράτος Λύκος, Δημήτρης Διακοσάββας, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Φραγκίσκη Μουστάκη, Γιάννης Λατουσάκης, Άρης Κακλέας, Αργύρης Λάμπρου, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Μάιρα Γραβάνη, Φαίη Φραγκιαδάκη